Συμπληρώνονται φέτος σαράντα χρόνια από τις 17 Νοέμβρη 1973, δυο γενιές μετά από εκείνο το κομβικό σημείο, που χαρακτήρισε όσο κανένα άλλο τη νεότερη ελληνική ιστορία και σηματοδότησε τη μετάβαση σε μια άλλη εποχή.   Το κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου «ψωμί – παιδεία – ελευθερία», δεν διατηρεί δυστυχώς απλώς την επικαιρότητά του, αλλά σηματοδοτεί και δίνει νόημα στην κατεύθυνση των κοινωνικών αγώνων του σήμερα. Βρίσκεται εδώ, προκλητικά μπροστά μας, σαν να μην πέρασαν τόσα χρόνια, σαν να μην έκανε ούτε ένα βήμα μπροστά αυτή η κοινωνία. Φτώχεια, ανεργία, κλειστά πανεπιστήμια, σχολεία υπό κατάργηση και μια εντεινόμενη πολιτική αυθαιρεσία που περιγελά το Σύνταγμα, αποτελούν την αντιστοιχία του τρίπτυχου μηνύματος του Πολυτεχνείου στις μέρες μας. Κι ακόμα, σαν να έσβησαν οι μνήμες από το φασιστικό καθεστώς της επταετίας, ένας νεόκοπος εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας, φαίνεται να προκαλεί πολιτική, κοινωνική και ανθρωπιστική αστάθεια στη χώρα μέσα από ανατριχιαστικά γεγονότα που αφήνουν άφωνο κάθε νοήμονα, δημοκρατικό πολίτη. Όμως, όσο σοκαρισμένους κι αν μας αφήνουν τα χυδαία γεγονότα των τελευταίων μηνών, οφείλουμε πεισματικά, ως βαθιά δημοκρατική κοινωνία να μην μείνουμε άπραγοι. Οφείλουμε να μαχόμαστε για τη διαφύλαξη της διαφορετικότητας μέσα στην ελληνική κοινωνία, να μεταλαμπαδεύουμε -ιδίως στους νέους ανθρώπους- το σεβασμό της, να προτάσσουμε την αλληλεγγύη και όχι το μίσος. Μόνον έτσι ίσως καταφέρουμε να αφήσουμε πίσω μας τα γεγονότα μίσους και να νιώσουμε, όσο μας επιτρέπεται, αισιόδοξοι πως μπορούμε να χτίσουμε ξανά τη δημοκρατία μας σε πιο γερά θεμέλια. Γιατί η Δημοκρατία δεν χαρίζεται σε κανένα λαό, απαιτεί αδιάκοπη δουλειά, θυσία και αγώνα για το δίκαιο.  Η  ΔΗΜΑΡΧΟΣ                                                        ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ